Ik kiek in de spiegel en zie daar ien aans staon
Wildvrumde ogen kiekt mij nikszeggend an
Een kolde haand knep mien keel langzaaman dicht
En ik blief nog even kieken naor dat verwilderde gezicht

Soms is het net of ik mijzölf niet meer bin
En mien vertrouwde eigen ik niet meer ken
Vol ungeleuf umdaj alles hebt verleuren
en zölf ok niet weet hoe dit hef kunnen gebeuren

Ik vuul mij zo kold van binnen
Ik vuul mij zo kold van binnen
'k weet niet waor ik moet begunnen
oh, ik vuul mij zo kold van binnen

Ij zeden : 'Ik hol zoveul van je, dus is het beter daj non gaot'
Ij hold jezölf veur de gek en doet net o'k niet bestao
Maar je gevuul kuj niet verdrukken , het blef gewoon bestaon
Vroag ij jezölf wal ies of, waj oes beiden an hebt daon

Ik trek dat gezicht van de muur en gooi 'm op de grond
Het valt in doezend stukken, het vlög in het rond
Ik wil 'm nooit meer zien, nee, hij komp der nooit meer in
Ik gao opnei begunnen, blieven hopen hef geen zin

Ik vuul mij nog kold van binnen
Ik vuul mij nog kold van binnen
'k weet niet waor ik moet begunnen
Ik vuul mij nog kold van binnen

van binnen…